ProkkelOpPad met appeltaart

‘Mét slagroom?’, werd Marloes Veulings afgelopen maand gevraagd. Vanuit stichting Prokkel werd er een wandeling georganiseerd. Vóór de wandeling stond er appeltaart op het menu. Eén van de wandelaars vond het heel belangrijk dat daar slagroom op zat. Slagroom was er, dus hij ging mee.

Negen deelnemers met een LVB-achtergrond gingen wandelen met negen mensen van ZIN, Zorginstituut Nederland. ZIN wil zorgen dat er goede zorg is voor iedereen. Over die zorg kon bij het wandelen gepraat worden. Maar belangrijker was het om elkaar te leren kennen en om een leuke dag te hebben.

De deelnemers met een LVB-achtergrond werken allemaal bij ActiviOn, een werkplek van Trajectum. Ook Marloes Veulings is van Trajectum. Ik spreek met Marloes en Jaelle Roes van ZIN over hoe de wandeling is verlopen.

De wandeling was in Zutphen, vertellen zij. Handig, want Trajectum heeft daar meerdere woon- en werkplekken. Er werd in het Volkshuis in Zutphen een lekkere appeltaart gegeten en kennis gemaakt, om vervolgens een tochtje door het oude centrum van Zutphen te wandelen.

Jaelle vertelt: ‘In het café was het nog even aftasten, maar eenmaal aan de wandel, verliepen de gesprekken heel natuurlijk. De deelnemers waren enthousiast en een enkeling kende Zutphen zo goed dat hij de rondleiding spontaan overnam!’. Zowel voor de medewerkers van ZIN als voor de deelnemers van Trajectum is een uitstap als deze een welkome afwisseling naast hun werk. Maar het vergt soms ook veel, zegt Marloes.

Een iemand wilde graag meewandelen, maar twijfelde toch van tevoren.  ‘Het is altijd passen en meten, per dag kijken wat haalbaar is voor onze mensen’, vertelt Marloes. ‘Het is voor velen toch spannend om een hele tijd met anderen te praten’, zegt ze. Maar na een beetje aanmoediging van de begeleiding besloot hij toch mee te gaan. Een stuk appeltaart hielp ook. – Mét slagroom, natuurlijk!

Ook Jaelle van ZIN vond het fijn om zo op een ongedwongen manier kennis te maken met elkaar. Zij en haar collega’s werken vaak met wetten en regels, vertelt ze. ‘Zeker voor degenen die geen achtergrond in de zorgpraktijk hebben, is het dan extra waardevol om eens contact te kunnen maken met de mensen voor wie ze werken’, aldus Jaelle. Dat geeft volgens haar een gezicht bij het werk dat ze doet. ‘Er waren wel eens eerder rondleidingen door zorginstellingen’, vertelt Jaelle,  ‘maar bij een wandeling maak je zoveel makkelijker contact’.

Er zijn allemaal wetten en regels over zorg. De wetten en regels zeggen wat de dokter gratis mag doen en waarvoor je moet betalen. Soms hebben mensen speciale hulp nodig. Het is belangrijk dat zij goed geholpen worden. ‘Je moet zorgen dat zoveel als mogelijk mensen geholpen zijn bij je keuzes,’ zegt Jaelle.

Dat is soms best moeilijk. Niet iedereen heeft hetzelfde profiel. Mensen met een licht verstandelijke beperking zijn soms geholpen bij GGZ-zorg. Soms helpt een WMO-indicatie. En soms weer iets heel anders. Complexe zorg noemen Jaelle en Marloes dat.

Iedereen heeft dus zijn eigen wensen en noden. In de zorg net zo goed als op de wandeling. Het ene is niet beter dan het andere. Vooral is belangrijk dat iedereen alles krijgt wat hij nodig heeft en zoveel als mogelijk van wat hij wenst.

En sommige mensen wensen nu eenmaal, dat er slagroom op hun appeltaart zit.

Door Prokkel verslaggever Joep Reinders

Noot van de redactie
Wil jij ook geïnterviewd worden door Joep, laat het weten via info@prokkel.nl