Column Marian Geling: talenten benutten
Het kantoor begint aardig op een productiebedrijf te lijken. Het ligt vol met materialen voor het Jubileum Symposium. Badges, banners, dozen met shirts, schema’s met workshops, bordjes met workshops en nog veel meer. Daphne komt er bijna in om.
Maar…zoals heel vaak, komt er weer iets moois op ons pad. Of we hulp kunnen gebruiken van een jonge vrouw van 25. Zij heeft op dit moment geen werk en van het thuis zitten wordt ze niet blij. Ze komt meteen de volgende dag al helpen. De beide meiden zetten er de vaart in. Bijna een kwart van alle badges zijn klaar. Hartstikke fijn.
Wij nemen de energie van hen over. Dat is ook fijn, want ja, bij ons begint de stress ook toe te nemen. Want naast de werkzaamheden voor het jubileum gaat het “gewone” werk ook door. De netwerkbijeenkomsten van januari moeten gepland worden. Altijd een leuke puzzel, want de bijeenkomsten moeten wel een beetje handig te bereizen zijn. Van Drachten naar Assen op één dag is fijn, van Drachten naar Amsterdam niet. En ook de ProkkelSterrenslag vraagt nu al de nodige voorbereiding, de eerste bedrijven hebben laten weten mee te willen doen. Tijd om “cliëntenteams” te gaan benaderen. En te zorgen dat de speciale website klaar is (https://prokkel.vergroothunwereld.nl/). Ondertussen ook bezig met het werven van geld, we hebben jaarlijks wel € 175.000 nodig. Willen de bestaande partners partner blijven? Zijn er anderen (zorgaanbieders, bedrijven) die partner willen worden? Dit alles vraagt het nodige gebel, georganiseer, overleg en ook gelach.
En ondertussen stromen de presentaties van de workshopleiders binnen. Goed in de gaten houden dat we ze allemaal hebben en er niet per ongeluk eentje vergeten. En wat gaan we doen met de groep die komt optreden? Zullen we voor hen ook een leuk tussenprogramma organiseren? Zo werken we samen hard door, soms is het stil, soms hebben we elkaar heel veel te vragen en te vertellen, soms hebben we het warm, dan weer moet er hoognodig koffie, thee of water komen of even worden gestofzuigd, want een van ons is allergisch voor huisstofmijt.
En dan, dan komt Annemiek binnen. Zij is “onze” wandelcoach. Elke woensdag gaat zij een uur wandelen met en in de buurt. Ze komt altijd eerst bij ons langs. Er gaat altijd wel iemand van ons met haar mee. Even een uurtje de zinnen verzetten, over andere dingen praten, of toch over het werk. Eigenlijk maakt het niet uit. Frisse buitenlucht en beweging, het doet wonderen. De wandelaar(s) komen altijd weer vol energie terug. En ook die energie nemen we weer op in het team. Zo zorgen we met elkaar goed voor elkaar. Dat vraagt soms wel wat extra, maar het brengt ook heel veel. En het chagrijn – ja ook dat is er soms – gooien we in de humeurdoos die Daphne voor het symposium heeft gemaakt.
Terugfietsend naar huis – ja ik moet ook een beetje voor mezelf zorgen, heerlijk dat uurtje fietsen – denk ik na over wat er zoal gebeurt. Steeds meer mensen hebben het druk, er is steeds minder tijd en aandacht voor elkaar, veel mensen vallen buiten de boot, kunnen het werktempo niet bijhouden, raken gestrest, eenzaam, in de bijstand of een andere uitkering. Waarom zouden niet meer bedrijven kunnen doen wat wij als Prokkelteam doen? Tijdelijk mensen mee laten werken, zelfvertrouwen geven, waarderen wat ze doen en meedenken bij het zoeken naar regulier, betaald werk.
Wij doen het nu tussen de bedrijven door. Kunnen wij het doen omdat we maar met zijn drieën zijn, als vaste kern? Kunnen wij het doen omdat we maar drie dagen werken? Kunnen wij het doen omdat we ons kantoor delen met LFB Arnhem? Kunnen wij het doen omdat het doel van de Prokkelweek – stimuleren van prikkelende ontmoetingen en iedereen mee laten doen – ons elke keer doet laten nadenken over ons eigen handelen? Antwoorden op deze vragen heb ik niet, wat ik wel weet is dat het ons in elk geval veel plezier geeft en dat ik zou willen dat veel meer bedrijven deze aanpak oppakken. Er lopen zoveel mooie mensen rond met zoveel mooie talenten. Het is toch jammer om die talenten onbenut te laten.
