Stichting Prokkel biedt perspectief‘: Ik moet altijd maar horen dat voor mij geen plek is op de arbeidsmarkt’

door Jelle de Boer (UWV)

UWV werkt al jaren samen met stichting Prokkel, een stichting die onder meer ‘prikkelende ontmoetingen’ organiseert tussen mensen met en zonder een verstandelijke beperking. Cliënt Diana Kuiler ontvangt een uitkering en greep bij een bedrijfsbezoek aan UWV de kans haar stem te laten horen. ‘Ik blijf erin geloven dat ik ooit volwaardig aan het werk kan.’

Ze komt uit Bergentheim, een dorpje in Overijssel, waar ze samen met 20 anderen begeleid woont in een mooi appartementencomplex. Het leven van de verstandelijk beperkte Diana (50) is redelijk overzichtelijk. Ze krijgt hulp van een persoonlijk ondersteuner en een financieel adviseur, gaat twee dagen in de week als dagbesteding naar een kunstatelier en is lid van de cliëntenraad van haar zorginstelling. Toch ontbreekt er iets. Haar grootste wens is om niet meer afhankelijk te hoeven zijn van haar Wajong-uitkering.

Al sinds haar twintiger jaren krijgt Diana een uitkering, nadat avonturen bij de Hema, een kaasmakerij en detacheringen via leerwerkbedrijf Larcom mislukten. ‘Ik heb een geboren hersenafwijking, waardoor ik een stuk langzamer ben. Tijdens mijn werk kreeg ik vaak te horen dat ik het niet goed genoeg deed, dat ik niet mee kon draaien. En dan werd mijn contract weer niet verlengd. Natuurlijk snapte ik het, maar het betekent niet dat ik helemaal niet meer zou kunnen werken.’

In een hoekje gedrukt
‘In het dagelijks leven voel ik me vaak aangekeken door mensen. Ze wijzen mij er soms letterlijk op dat ik een beperking heb. Soms zijn mensen bot, dan zeggen ze dat ik niks kan, of dat ik alles vergeet. Het doet pijn om in een hoekje te worden gedrukt. Ik moet ook altijd maar horen dat er voor mij geen plek is op de arbeidsmarkt. Daarom is stichting Prokkel zo fijn: het laat aan gewone mensen zien dat wij ook van waarde kunnen zijn.’

Lichtpuntjes in haar leven zijn de momenten waarop ze wél serieus genomen wordt, vertelt Diana, zoals de keer dat ze via diezelfde stichting op werkbezoek mocht bij UWV in Emmen. ‘Er werd naar me geluisterd. Ik kon duidelijk maken dat ik bijvoorbeeld simpele administratieve taken aankan, en daar heb ik ook bij kunnen helpen.’

‘Er werd naar mij geluisterd’
Aan dat eerste werkbezoek hield ze weer een afspraak op het hoofdkantoor van UWV over. Samen met een groep van ongeveer 15 verstandelijk beperkte mensen werd ze uitgenodigd in Amsterdam Sloterdijk, waar ze bij Bestuurszaken verschillende presentaties kreeg over de sociale zekerheid. ‘Het was interessant. Ik kreeg te horen waar UWV voor verantwoordelijk is. En ook daar heb ik de vraag gesteld: waarom zijn er niet meer banen voor mensen met een beperking? Net zoals dat eerste bezoek kreeg ik wel echt het gevoel dat mensen naar mij luisterden.’

Diana noemt UWV een ‘mooie organisatie’, waar ze zich heel welkom voelt. Ze gelooft erin dat UWV haar kan helpen in haar volgende stap, ook al gaat dat langzaam. ‘Ik ben al 50, maar heb nog steeds de hoop dat ik ooit volwaardig aan het werk kan. Wat ook meespeelt, is dat het leven steeds duurder wordt. Ergens droom ik ervan dat ik meer kan verdienen dan mijn Wajong-uitkering. En daarvoor zijn dit soort ontmoetingen met UWV’ers belangrijk.’

Prokkelduo-maatjes gezocht
Via de stichting gaat Diana in juni als vrijwilliger aan de slag bij een stembureau voor de Europese Verkiezingen. Ook daarbij speelt UWV een rol: collega’s kunnen zich daarvoor aanmelden in de rol van ‘prokkelduo-maatje’, waarbij ze samen kunnen werken met mensen met een verstandelijke beperking zoals Diana. ‘Ik vind het hartstikke leuk dat ik als vrijwilliger mee kan doen’, besluit Diana. ‘Ook dan kan ik weer laten zien dat ik meer ben dan een verstandelijk beperkte.’